Gisteren had ik een heerlijke dag!
Heerlijk gewerkt en ik mocht lekker vroeg naar huis, 5 uur. Dus wat doe ik dan? Lekker koken, en een beetje in huis freubelen. Ik had een bezoekje gebracht aan het arabische winkeltje en had weer wat lekker ingeslagen voor een heerlijke Bloemkool/Broccoli Curry. En omdat we nu op een enigszins 'normale' tijd konden eten, kon ik daarna lekker uitgerust op de bank ploffen.
Op televisie begon de film 'Remember the Titans'. Ik wilde eigenlijk mijn DZP-blog gaan updaten en alle behaalde doelen van de maand maart bijwerken, maar in het eerste reclameblok even snel op mijn blog kijken, en ik kwam tot de conclusie dat ik nog geen R had voor mijn filmdoel. Dus toch maar blijven kijken.
Remember the Titans gaat over een zwarte football-coach die het team van een overwegend witte school moet gaan coachen. Deze 'witte' school wordt door de regering verplicht een gemengde school te worden, wat vooral door de blanke ouders als een schande wordt gezien. De coach is dus ook niet erg populair. Niet onder de ouders, en onder de huidige spelers van het team.
De coach heeft echter maar een doel. Winnen. Het maakt hem niet uit welke kleur je hebt, of je nou wel of niet met elkaar door een deur kan, maar dat je respect voor elkaar hebt, en op deze manier de titel pakt. In de zomervakantie gaan de spelers op een trainingskamp waarin de blanke en zwarte jongeren elkaar leren kennen en zelfs een echte teamspirit opbouwen.
Helaas, na de grote vakantie, wanneer de rassen-integratie (zoals ze het in de film noemen) echt moet beginnen, is de sfeer grimmig. Er breken gevechten uit op school, en de teamspirit die opgebouwd is, wordt door de druk van de ouders en de wereld weer helemaal afgebroken. Gelukkig blijft het team winnen en komen de meeste ouders weer terug van hun standpunt.
Er blijven jammergenoeg ook echte rashaters onderling die de boel af en toe proberen te saboteren. Maar uiteindelijk komt alles altijd op zijn pootjes terecht.
Rassenhaat is niet echt een licht onderwerp om een film op te baseren, maar toch weet deze film het goed neer te zetten, zonder teveel met een vingertje te wijzen. De boodschap wordt luchtig verpakt in een football-tenue en met scherpe oneliners is de film regelmatig ook heel grappig.
Eindoordeel? Ik vond het een hele leuke, en op sommige momenten ontroerende film. Of het aan de film lag, of de temperatuur in mijn woonkamer weet ik niet, maar ik heb mezelf regelmatig op kippenvel moeten betrappen. En hoewel ik een enorme jankerd ben met films, blijft dat juist hier achterwege. De film is namelijk geen tranentrekker. En wanneer het emotioneel kan zijn, schakelt het gauw genoeg weer gevat over naar de orde van alledag. Ik vond hem zeer zeker de moeite waard! Ook als je niet van Football houdt, want dat is slechts een inpakpapiertje. Het echte kado zit hem in de boodschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten